Εσύ

Μ' εσένα

συν

ορεύω στον κόσμο

, γκρίζα ζώνη, ζώνη

τυλιγμένη

στη μέση σου,

στη μέση του

πουθενά

και μέση του

οπουδήποτε

, ζώνη ταυτισμένη με καμτσικιά στον κώλο σου

, ζώνη που σφίγγει να στραγγίξει το μουνάκι σου

όπως σφίγγουμε ένα σωληνάριο οδοντόκρεμας να βγει κι η τελευταία στάλα περιεχομένου,

έτσι που μέσα στα υγρά σου

-νερό της αθανασίας και νερό της λησμονιάς, αμίλητο νερό και νερό που βγαίνει απτήν ψυχή σου και στάζει ως τον βυθό μου

, μέτρημα,

λήμμα εσύ της πιο σπουδαίας ερώτησης,

εσύ παραγωγικός συλλογισμός

: όπως η απάντηση σε κάθε ερώτηση είναι ο Άνθρωπος

, έτσι κι η απάντηση σε κάθε ερώτησή μου Εσύ.

Στη ζώνη σου κρεμιέμαι σαν μαχαίρι

πριν κόψω το αυτί του Ρωμαίου από τον Πέτρο

ή

του Βαν Γκογκ πριν γίνει θρύλος

, να χαράξω ένα σημάδι κάτω από το αυτί σου,

να

φωλιά

ζουν εκεί σ

αν μικρόβια τα μυστικά μου

πιο μακριά από το χωνί που προσλαμβάνει τους ήχους του κόσμου, το αυτί σου δηλ

αδή

. Βάζω το αυτί μου στο μουνάκι σου κι ακούω σαν σε κοχύλι τους ήχους της θάλασσας

. Αν σκόρπιζες σε λόγια θα 'σουνα ψίθυρος, σ' αστερισμούς θα σκόρπαγες αν έσπαγες σ

αν ρόδι στην αγκαλιά μου, κάθε σφ

αί

ρα κ

αι 

αί

μα από τις δαγκωματιές

, μελανιά και μαύρη τρύπα

, κάθε μαύρη τρύπα και φως παγιδευμένο,

σώμα συ,

ω, φ

ω

ς που παγιδεύεις μέσα κει

: μέσα σου μείναμε μια στιγμή απαθανατισμένοι, σχεδόν αθάνατοι.

Στόμα που δαγκώνει τη ζώνη την ώρα του οργασμού, δάγκωμα στη μέση του πουθενά και του οπουδήποτε, γω γεννηθείς απτα πλευρά σου, συ Αδάμ μου, μήλο ανεπίδοτο, αμαρτία άδοτη, παράδεισος όχι πια απωλεσμένος.