σα γάτα

©Picasso

Σαν γάτα να κουρνιάζω στα πόδια σου,

σα λουλούδι αφημένο σε μνημείο,

σύννεφο τυλιγμένο στη ράχη ενός βουνού, ίσως

ανίδεο για τη τραγική πτώση κάθε σύννεφου.

Σαν πιστός να προσκυνάω τα πόδια σου

και σαν τρελός να σου λέω πως αν δεν με πατήσεις

δρόμος δεν υπάρχει και πως αν δεν πατηθώ δε γίνομαι μούστος,

δε γίνομαι οίνος,

δε γίνομαι αίμα,

δε γίνομαι πληγή για να κοκκινίσει το ηλιοβασίλεμα,

δε θα βγάλω κακάδι να γιάνει η πληγή,

σημάδι που μένει εκεί απ όπου κάποτε πέρασε η πληγή.

Σα γάτα τυλιγμένη,

απηυδισμένος από τις παρομοιώσεις και τις μεταφορές της ποίησης και της γλώσσας,

συ η κυριολεξία μου

κι η ανάγκη να φτιάξω μια λέξη που να περιγράφει το συναίσθημα όταν βρίσκομαι στα πόδια σου

και νιώθω δύναμη κι αδυναμία.

Ίσως γαλουργία: από το "γαλή", που είναι η γάτα και το "έργο", την πράξη να βρίσκομαι παρών στα πόδια σου.

Ίσως ακόμη να μη βρήκα τις λέξεις κι έτσι λαθραία και κρυφά να μένω εκεί ανέκφραστος κι ανεκλάλητος δράστης.

Κι έτσι μη μένοντας στην ιστορία ή στην ποίηση, να είναι σαν να 'μαι και να μην είμαι στα πόδια σου γαλουργός,

παρών και γάτος και σύννεφο, σαρκίο βαλτωμένο, αποδομημένο σώμα που ονειρεύεται, αλλού το πόδι κι άλλο χέρι, στόμα αφημένο στο στόμα σου για πάντα, αυτί ακουμπισμένο στην πόρτα ν' ακούει τα βήματά σου, πόδια μες στα παπούτσια σου, πέος κοιμισμένο μέσα στο μουνάκι σου, όπως ο Πολύφημος μες στη σπηλιά κι εγώ στα πόδια σου

γαλουργός και

πανούργος

Κανένας, σαν με ρωτάς να σου απαντάω

"Κανένας",

"Ποιος είσαι;" και "Ποιος είσαι;" σαν με ρωτάς συνέχεια.

Σα γάτα νυσταλέα και νύχτα θαρραλέα ανάμεσα στα

δυο βυζιά σου,

εκεί που ανατέλλει η καρδιά σου δηλαδή.