Δε θάπρεπε νάμαστε δω.

©Parrish

Δεν θα έπρεπε να ήμασταν εδώ

αλλά εκεί που ανασαίνει ο κεραυνός,

κρασί εκεί που γίνονται το αίμα κι ο Χριστός.

Δε θα 'πρεπε εδώ να είμαστε

μα πιο πέρα που τα γιασεμιά στολίζουν τα μαλλιά σου

και η φωτιά γλιστράει στα δάχτυλά σου.

Κι όμως δε θα 'πρεπε να βρισκόμαστε εδώ,

μα λίγο πριν τον θάνατο και απ' τη ζωή λιγάκι πιο μετά.

Να είσαι η χίμαιρα που βγάζει φως,

μα έχει σκιά δίπλα σε κάτι πιο φωτεινό,

να στάζει ρετσίνι ο κορμός και ρετσινιά

να σου κολλάω τον πετεινό,

που μια λαλεί και μας ξυπνά,

και δυο λαλεί και βρίζουμε αχάραγα,

τρεις λαλεί και σ' απαρνιέμαι,

τέσσερις και σου κάνω έρωτα ανάμεσα

στα σεντόνια, την ανάσα σου και το φιλί

που από τα χείλη του γκρεμού στα χείλη σου κρεμάται.

Δε θα έπρεπε να ήμασταν εδώ,

αλλά όπου αλλού

το θαύμα είναι τετριμμένο κι όχι εδώ που μοιάζει

κιτς.

Θα έπρεπε να ήμασταν αλλού,

εκεί που αρκείς

για να αρκεί το λίγο στο

σαρκίο,

ποιο πιο οικείο απ' το κορμί,

που είναι η ελάχιστη αφορμή

εν τέλει να μένω εδώ.