Η συγχώρεση

Πλησίασε κοντά.
Έπιασε τα χέρια τ' ακίνητα, σαν αεικίνητοι καταρράκτες με τ' αφροδάκτυλα λευκά και κρύα και σκληρά.
Ήταν να πέσει μέσα σ' αυτή την ακινησία, ήταν να πιει νερό.
Ήπιε νερό φιλώντας τα χέρια ως τη τελευταία σταγόνα: από αυτό το ανεξάντλητο της παλάμης -μια και συνέχισε να υπάρχει- καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια πηγή κάπου ψηλά. Ήπιε νερό ως τη τελευταία σταγόνα: από αυτό το ανεξάντλητο της παλάμης, μπορούσες να υποθέσεις κι ένα ανεξάντλητο συγχώρεσης...
Βαθιάς κι απύθμενης συγχώρεσης, για να βασανίζεται ο άλλος να βρει έναν βυθό, μα όχι. Έτσι. Να βασανίζεται.
Ήταν να πέσει σ' αυτή την ακινησία...