Σκότωσα μιαν αράχνη

 Η Αράχνη είναι η πρώτη δέσμια του ιστού της.

(Η φωτογραφία ανήκει στην προσωπική συλλογή της Ελένης Πάγια: απεικονίζει σπασμένη οθόνη ATM)

Όταν από μια απλή χρήση υπεραπλουστευμένης και αχρείαστης αυτοπροστασίας μετουσιώνεται σε κρίση μιας ολόκληρης ταυτότητας μόνο και μόνο επειδή έκανες δύο ασύμβατες επιλογές: ονομάζεσαι "Ιστός Αράχνης" και σκοτώνεις την "Αράχνη".
Η αλήθεια είναι ότι μπορείς να παρομοιάσεις όλο αυτό που κάνεις με ένα γεγονός της φύσης (εν προκειμένω τον ιστό), να αφιερώσεις σελίδες σε αυτό και για την επιλογή αυτής της βάφτισης, αλλά είναι αλήθεια, επίσης, ότι μπορείς να ζεις με διλήμματα, με αντιμαχόμενες καταστάσεις και συμπεριφορές: σπάνια διαφεύγει το ένα σκέλος του διλήμματος από το πολύ προσωπικό, σχεδόν ασυνείδητο κόσμο σου - έτσι είναι σαν να μην υπάρχει.
Κι εντελώς συνειρμικά, αν το καλοσκεφτείς, ένα μυστικό είναι ένα γεγονός που υπάρχει, αλλά και δεν υπάρχει, αφού υπάρχει μόνο για σένα. Κι όπως ορίζεται μια ύπαρξη δική σου "Υπάρχω με αυτό το μυστικό", ορίζεται η μη ύπαρξή σου στους άλλους με αυτό το "Υπάρχω με αυτό το μυστικό", μια και δε το ξέρουν. Σαν να μην υπάρχει, δηλαδή ο εαυτός σου, όχι απλώς να είναι άλλος: να είναι ανύπαρκτος και υπαρκτός μαζί.
Μπροστά σε ένα τέτοιο θαύμα της επιλογής, της αλήθειας, της γνώσης, της ύπαρξης, που μπορείς να υπάρχεις και να μην υπάρχεις, ο ιστός της αράχνης τελικά μπορεί να γίνει σωτήριος ή άλλοθι ή μια απλή παράκαμψη πριν το μεγάλο μπαμ ή καθυστέρηση ή βιτρίνα ή απλός συνωμότης ή μια ευθεία πόρτα προς εσένα. Το θέμα είναι, ότι σαν άνθρωπος σιχαίνομαι τις αράχνες, ενώ σαν αράχνη θα μισούσα τις αράχνες. Σαν άνθρωπος μισώ τους ανθρώπους, την ώρα που συχρωτίζομαι μαζί τους.
Κι αν η λέξη μισώ είναι βαρειά, ανοίκεια, βλοσσυρή, καρφωτή, ηλίθια, απόλυτη, απλώς ας ακούσουμε πώς μιλάμε, ας προσέξουμε λίγο τι λέμε, πώς το λέμε. Σε αυτό το πώς το λέμε είναι που ποντάρω και μιλάω από δω.

Υ.Γ. 1: Το αμελητέο δικό μου σκότωμα μιας αράχνης επέσυρε σειρά λόγων, μα το κακό είναι, ότι, σε πολέμους όλα ξεμπλέκουν με μία συγγνώμη. Εφόσον άλλες αράχνες έψαξα μα δε βρήκα μπορούσα ή να αποσιωπήσω το γεγονός - μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας - ή να ζητήσω συγγνώμη από το άμεσα συνδεόμενο πράγμα αυτής της αράχνης, που είναι αυτό το ιστολόγιο. Μα η συγγνώμη δε θέλει σκέψεις, προλόγους, εισαγωγές, αναλύσεις, σκέψεις, λόγια, σκέψεις, σκέψεις. Θέλει μία σκέψη και μετά συγγνώμη.
Υ.Γ. 2: Συνεχίζεται η έλλειψη για όμορφα κείμενα, οπότε συνεχίζεται το πείσμα για όμορφα κείμενα: και τα δυο περνάνε από δω και από ακατάπαυστη και γι' αυτό πολλές φορές ακατάληπτη ύφανση.
Υ.Γ. 3: Η Αράχνη είναι η πρώτη δέσμια του ιστού της. (Το 'πα, το ξανάπα, πρέπει να το ξαναπώ, να τριτώσει το κακό, λαλαλαλαλααααα)...