Η ταράτσα με το κόκκινο μπαλκόνι

Κάποτε υπήρχε μια πανύψηλη πολυκατοικία δίπλα σε ένα θαμνάκι, το οποίο βρισκόταν σε ένα άδειο οικόπεδο, που ήταν όλο χώμα και δεν έκανε τίποτε άλλο - ούτε συρματόπλεγμα, ούτε άλλα φυτά. Ο θάμνος ήταν στην άκρη του οικοπέδου δίπλα στην πολυκατοικία. Στο παραδιπλανό οικόπεδο πάλι μια μεγάλη πολυκατοικία. Επανάληψη ανοικοδόμησης με λίγα λόγια!
Βασικά, μπορεί να υπήρχε και το θαμνάκι δίπλα στην πανύψηλη πολυκατοικία και μπλα μπλα μπλα.
Απέναντι ήταν ένα δωμάτιο ενός νεαρού παιδιού, που αυτό το παιδί είχε μια φίλη, που την γνώρισε στην παιδική χαρά. Αυτή η φίλη, η Νίκη, είχε ένα κατοικίδιο σκυλάκι, τον Αγαθαρχίδη, ο οποίος ήταν μόλις 3 μηνών: τον είχε αγοράσει, όταν μια μέρα έβρεχε, από ένα Pet Shop κοντά στην πλατεία, που δίπλα της ήταν η παιδική χαρά. Ο ιδιοκτήτης αυτού του Pet Shop ήταν περίπου 50 χρονών, αρκετά έμπειρος σε αυτή τη δουλειά και αμέσως βρήκε το κατάλληλο ζώο που θα μπορούσε να μαγνητίσει την Νίκη και να μπορεί η ίδια μόνη της να το φροντίζει. Το όνομα αυτού, Ιωσήφ.
Αυτός ο Ιωσήφ είχε ένα καναρίνι σπίτι του, που κηλαϊδούσε ασταμάτητα, παρά σταματούσε, όταν έπεφταν τα φτερά του. Η ησυχία, που επικρατούσε, έβρισκε αντίκρυσμα στο ραδιόφωνο τόσο, που το ραδιόφωνο ο Ιωσήφ το έβαζε στο κλουβί. Τάιζε το ραδιόφωνο, το πότιζε, το καθάριζε για τις ακαθαρσίες του. Το καναρίνι απλώς στριφογύριζε.
Αυτό το ραδιόφωνο κάποτε έπαιξε ένα παλιό τραγούδι, το "Non rien de rien" της Edith Piaf και είχε ενθουσιαστεί που το θυμήθηκε ξανακούγοντάς το μετά από τόσα χρόνια. Ήταν το αγαπημένο τραγούδι της γυναίκας του, που είχε πεθάνει κι είχε από κουτάβι στα εφηβικά της χρόνια τη γιαγιά του Αγαθαρχίδη.
Η Νίκη μεγάλωσε. Ο Αγαθαρχίδης πέθανε. Ο Ιωσήφ συνταξιοδοτήθηκε. Το ραδιόφωνο χάλασε. Το καναρίνι έφυγε μια μέρα που το καθάριζε ο Ιωσήφ και άφησε ανοιχτή την πόρτα - μετά από αυτό πήγε στο γιατρό για Alzheimer. Το τραγούδι της Piaf ήταν τ' αγαπημένο της μαμάς του αγοριού της Νίκης στα 25 της. Της το είχε αφιερώσει ο πατέρας του αγοριού της Νίκης, ο Ιωσήφ. Όχι αυτός ο Ιωσήφ, ένας άλλος.
Αυτός ο Ιωσήφ είχε ένα μικρό τετραδιάκι που έγραφε συνέχεια. Μπορεί κάποτε να σταματούσε για μέρες ολόκληρες να γράφει, όπως ξεχνάμε μέρες ολόκληρες να αγαπάμε και το θυμόμαστε ξαφνικά και φουλάρουμε τις μηχανές για να αγαπήσουμε και πάλι τα ίδια κι ίσως τους ίδιους ανθρώπους.
Η πανύψηλη πολυκατοικία έπεσε σε έναν σεισμό. Κατά κάποιον τρόπο, δεν ήταν κανείς μέσα και δεν πέθανε κανείς μέσα. Έπεσε προς το διπλανό οικόπεδο και το θαμνάκι. Πέθανε κάποιος. Και δεν ήταν το θαμνάκι, όχι. Όταν έφυγαν τα μπάζα, είχαν μείνει κοτσάνια. Πόσα προσωπικά αντικείμενα έσπασαν; Πόσες θύμησες έγιναν κομμάτια;
Μέσα στα μπάζα ήταν και μια φωτογραφία. Σε αυτή τη φωτογραφία ήταν μια κοπέλα, η Ισμήνη, στην κηδεία του αδερφού της. Τελικά, το θαμνάκι είχε πεθάνει. Αυτό που βρήκαν, μόλις έμαθα πως ήταν κάτι λίγα φύλλα από ένα πλαστικό φυτό στην κουζίνα της γιαγιάς Μαρίας στον τρίτο όροφο. Από το μπαλκόνι της μπορούσες να δεις