Διλήμματα

Από τη μια είναι η αλήθεια, με γεια σου την έχεις, τη χαίρεσαι. Το θέμα είναι το νόημα που θα της δώσεις, πώς θα την βάλεις μπροστά σου ή πίσω σου να στέκεται και να χαριεντίζεται με σένα. Από την άλλη είναι τα ψέματα που τη συγκάλυψαν στους άλλους. Όταν αποδεικνύεται σε τόνους ψεμάτων, που μέχρι τότε ήταν αλήθειες, μια αλήθεια, που δεν ήταν τίποτε, τότε σίγουρα, αυτό που σε ταρακουνά πιότερο είναι τα όσα ήταν ψέματα.
Υπάρχει η συγχώρεση, υπάρχει, όμως, κι η ακράδαντη πίστη, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ποιος λέει, ότι δε μπορείς να ζεις με διλήμματα και πολύ περισσότερο με διφορούμενες απόψεις: ναι, πιστεύω στην καλή πρόθεση των ανθρώπων και στο ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Άλλο προτίθεμαι κι άλλο αλλάζω. Ναι, πιστεύω πως οι άνθρωποι κάνουν τα ίδια λάθη, σαν μια επανάληψη, σαν μια παιδικότητα που επιστρέφει για να θυμίζει κι όχι για απομνημόνευση. Άλλο θυμάμαι, άλλο μαθαίνω, παπαγαλίζω. Θες να θυμάσαι εύκολα και να ξεχνάς εύκολα.
Υπάρχουν οι σχέσεις, μέσα στις οποίες πρέπει να δέχεσαι τα πάντα με καρτερία κι υπομονή, ότι ο άλλος θα καταλάβει, ειδικά μέσα από τις συζητήσεις, αλλά υπάρχουν κι οι αξίες, που πρόδωσες σε τόσους άλλους κι έχεις την ευκαιρία στους φίλους σου, που θα σε σεβαστούν περισσότερο από τον καθένα, να τις επιδείξεις και να αστράψεις τον πέλεκυ της δικαιοσύνης στον ήλιο της αλήθειας - ξέρεις ότι θα είναι εκεί, ό,τι και να κάνεις.
Και μεταπίπτεις από υποψήφιο θύτη σε βαθιά σκεπτόμενο θύμα, περιμένοντας πως η Άρτεμις θα σε αντικαταστήσει στον βωμό με ένα ελάφι κι η θυσία δε θα είναι εις βάρος σου, γιατί εσύ σεβάστηκες κι εμπιστεύτηκες τους θεούς πιότερο από τα αρχικά θύματά σου: αν λοιπόν, έπαιρνες τη θέση τους και εκείνα θα γλύτωναν κι εσύ, με την εύνοια των θεών.
Ο Τρωικός Πόλεμος είναι μπροστά, όμως...