Πρόλογος στην παράσταση "Προς κατεδάφιση" του Tenessee Williams

Προς κατεδάφιση τα σπίτια, τα εργοστάσια, οι δρόμοι, οι πλατείες, οι εκκλησίες, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα ωδεία, τα σχολεία, οι παράγκες, οι βίλες, τα σοκάκια, τα χωριά, οι βρύσες, τα λιμάνια, τα πηγάδια, οι γέφυρες, οι κολώνες, οι πόρτες, τα τείχη, οι τοίχοι, η τύχη, τα μπουζουκτσίδικα, τα ορφανοτροφεία, τα γηροκομεία, τα διϋλιστήρια, οι σάλπιγγες, τα μοναστήρια, τα ψιλικατζίδικα, τα ξενοδοχεία, τα μπαρ, οι ξαπλώστρες, οι ομπρέλες, οι ομπρέλες, τα μικρόφωνα, τα λούνα παρκ, οι παιδικές χαρές, τα πανεπιστήμια, τα αρχαία, τα νέα.

Προς κατεδάφιση ό,τι μπορούμε να αποκτήσουμε μοχθώντας κι ό,τι μπορούμε ν' απολαύσουμε χωρίς στάλα ιδρώτα, όλα φέρνουν διακρίσεις, όλα φέρνουν ένα βάρος, που πολλές φορές δεν είναι δικό μας, μνήμες που δεν είναι δικές μας, που δεν έχουμε τη δύναμη, το θάρρος να είναι δικές μας, απλώς τις καπηλευόμαστε, μια ιστορία, που δεν είναι δική μας, μύθους, που ποτέ δεν τους πιστέψαμε, απλώς λέγαμε πως είναι δικοί μας, γιατί κατά βάθος ζηλεύαμε αυτούς που τους έφτιαξαν, αινίγματα που δεν υπήρξαν ποτέ δικά μας, όλα είναι ένα βάρος, μνήμη, ιστορία, μύθοι, ύλη, που δεν είναι δικά μας, είμαστε μεσάζοντες στη ζωή κι όχι ζώντας μέσα στη ζωή.

Προς κατεδάφιση. Η λύση είναι η διάλυση, τίποτε άλλο. Ό,τι αρρώστησε μια φορά ή ξαναρρωσταίνει ή αποκτά ανοσία, οπότε ή είναι συνεχώς άρρωστο ή είναι συνεχώς αδιάφορο. Και στις δύο περιπτώσεις είναι μολυσμένο. Κι η τομή, η λύση, πρέπει να είναι τομή, κόψιμο.

Προς κατεδάφιση από εμάς, πριν τα ξεπουλήσουμε όλα και τα κατεδαφίσουν αυτοί.

Αν ήταν κάπου να αφιερωθούν όλα αυτά θα ήταν στο ο,τιδήποτε μας αποδεικνύει πως όλα κατεδαφίζονται εν ριπή οφθαλμού και κυρίως εμείς ως προσωπικότητες, ως αθωότητα, ως παιδιά, μα συνεχίζουν άνθρωποι που πέρασαν καλά μαζί μας, που έχουν αναμνήσεις από μας, να μένουν στα εγκαταλειμμένα μας κουφάρια και ν΄αρκούνται με τα ελάχιστα. Αν ήταν κάπου να αφιερωθούν όλα αυτά θα ήταν στη τόλμη, την κυνικότητα, μια μοίρα που διαλέγουμε αναγκαστικά και στην κατεδάφιση όλων αυτών.

Η σημερινή παράσταση είναι κάτι αντίστροφο.
Οι άλλες ξεκινούν με πρόβες και κάνουν πρεμιέρα, η σημερινή κάνει πρεμιέρα για να ξεκινήσουν οι πρόβες.

Υ.Γ.: Άκουσα φωνή μέσα στο σπίτι προς κατεδάφιση... Το κλάμα μιας αράχνης που αντηχούσε...

(Η φωτογραφία ανήκει στην προσωπική συλλογή της Ελένης Πάγια)