Παραδίπλα ξέρεις ότι κάποιοι παλεύουν κι εσύ βρίσκεσαι σπίτι σου, μέσα στις αμφιβολίες και τις αδιαφορίες σου για το τι γίνεται, για το πώς γίνεται και για το γιατί γίνεται ό,τι γίνεται. Κι όμως, όπως και να γραφεί η ιστορία, εσύ θα βρίσκεσαι εκεί μέσα στην παντοκρατορία της ανωνυμίας, που την οικειοποιείσαι και λες: "μέσα στην παντοκρατορία της ανωνυμίας μου". Συμμετείχες μια φορά, είπες να κατέβεις και μια δεύτερη, αλλά εν τέλει συνεχίζουν και χωρίς εσένα. Δε σου κάνει κόπο να σκεφτείς, μήπως αυτό το "χωρίς εσένα" προσιδιάζει λίγο σε αυτό που λέμε "μετά το θάνατο σου": εν τέλει συνεχίζουν χωρίς εσένα.
Και να φανταστείς πως τη δεύτερη φορά που θα κατεβαίναμε, απλώς πέρασε η ώρα άσκοπα μέχρι να φύγουμε και νευρίασα κι έφυγα. Ίσως να ήμουν ιδανικός για εκεί κάτω, ίσως όχι. Το θέμα ήταν κι είναι η ανωνυμία για να επιτευχθεί η πολυσημία. Ούτε καν "Κανένας".
αυτό που έγινε σήμερα στο "Σύνταγμα", αυτά που έγιναν και πρόκειται να γίνουν κάνουν τον καθένα μας τον πιο ιδανικό για εκεί κάτω...εδώ δε μετράει η συμμετοχή αλλά το συνεχές, το ενεργητικό εκεί...φοβάμαι να κατέβω το ομολογώ..."μη σε σκοτώσουν! πρόσεχε! μη πλησιάσεις στο κέντρο!" πιο πολύ φοβάμαι, όμως, όταν κάθομαι στο ασφαλές "εδώ"...φοβάμαι μη μείνω απλά "εδώ".
ΑπάντησηΔιαγραφή