χους εις χουν.

©Hockney

Ρε,
μα ρε,
δηλαδή τα παίρνω! Ειλικρινά!
Τι "χους εις χουν";
Και οι θέες και τα χάδια και τα όνειρα και τα μουδιάσματα στα πρώτα αγγίγματα και αυτό που επιθυμήσαμε και πεθυμήσαμε και που αρνηθήκαμε,
τι,
τι γαμώτο,
τόσα λάθη και τόσα τόσα λόγια,
αμ το φαΐ, τόσο φαΐ, τόσος έρωτας και πόνος, τόση αδικία;
Και τι,
μου λες πως θα επιστρέψω στο χώμα; Ε-
γώ κι ε-
σύ κι ο κα-
θένας φως.
Λίγο σύμπαν είμαι κι είσαι.
Αν κάποιος μάς έβλεπε σαν αντικατοπτρισμούς
την ώρα
που μιλάμε με τα στόματα ενωμένα
θα μάς περιέγραφε σε κάποιον τρίτο
ως
παιχνιδίσματα του φωτός σε μια γωνιά της θάλασσας.

Δε γίνεται, σου λέω λοιπόν, να επιστρέψουμε όπου δεν ανήκουμε.
Είναι στο κάτω κάτω της γραφής προδοσία εσχάτη.
Εγώ
τα χείλια σου δε τα φαντάζομαι λιωμένα,
μα
να
γίνονται φωτόνια ενός άστρου μακρινού
ή του ήλιου μας, γιατί ό-
χι;
Τα μαλλιά σου να λάμπουν στις κόμες κομητών.
Τα δάχτυλά σου να παίζουν με τα σημάδια στην επιφάνεια του φεγγαριού
σαν απομεινάρια εφηβικής ακμής.
Το δέρμα μου που άγ-
γι-
ξες
θα γίνει μαύρη τρύπα. Εκεί
να
πα
να
κα-
ταρ-
ρακωθεί το
"χους εις χουν"
.
Ναι, σόρι, σου αρέσει καλύτερα το
να
πα
να
γα-
μηθεί;
Όπως θες.
Αλ-
λά αν κάτι είναι
"φως εκ φωτός"
τότε αυτό είμαι γω.
Όχι από ψώνιο ή καπρίτσιο.
Μα μόνο σα φως θα σε προλάβω.
Και μόνο σα φως θα μπορούσα να κοντοσταθώ για τόσο λίγο.
Άκου κει!