όλο συχνότερα.

©Tiberino

Όλο και πιο συχνά
περνιόμαστε για αγροίκοι.
Θε μου, τι φασαρία κι αυτή απ' τη λεωφόρο,
λες και δεν αρκούσε αυτή η βαθύτερη φωνή
η σχιζοφρενική
που μου λέει τι θέλω και ποιος είμαι.
Η επιθυμία είναι μια αργοπορημένη εκλογίκευση
σαν μια μαθήτρια που τελευταία λύνει μιαν άσκηση
που έχει λυθεί άπειρες φορές σε άλλα τετράδια
και άλλα σχολεία.

Δε λέω πια "σε θέλω", παρά λέω "κάνε ησυχία".
Η ηρεμία, ξέρεις, είναι μια ίαση
ανάμεσα στα εκκωφαντικά πράματα, θάματα,
θραύσματα,
κάματα... γάμα τα.

Περνιόμαστε το συχνότερο πια για ζώα,
κι όλες οι μομφές ενάντια σε αυτή την μορφή ύπαρξης
ξεχνούν τι όψη παίρνουμε
σε ένα πάρτι με μπόλικο αλκοόλ, φαΐ και γέλιο.
Ίσως

δεν είμαστε προορισμένοι να ξεχωρίσουμε
ανάμεσα στις φτηνές
απομιμήσεις του κόσμου που είμαστε,
αλλά τόσοι κόσμοι
ξεχωρίζουνε
μέσα μας,
η τούρτα του πάρτι δε φτάνει για όλους,
το αλκοόλ
και τα λουκανικοπιτάκια
ναι,
δε θες πια, μόνο ζητάς πρώτα
κι ύστερα λες αν θες ή όχι.
Νοσταλγώ τις μέρες που δεν είμαι ο εαυτός μου.