του θανάτου

Klimt

Του θανάτου τα σπλάχνα, σπλάχνα είναι δικά μας,
σπλάχνο μας είν' ο θάνατος και ζει στα σωθικά μας.
Παίρνει τα σπλάχνα μας, σκίζει τα σωθικά μας
σαν για να γεννηθεί, να βγει απ την κοιλιά μας.

Του θάνατου τα όνειρα, ονείρατα του ύπνου μας,
όνειρό μας ο θανός και ζει στα όνειρά μας.
Παίρνει τη μνήμη μας, στάζει στη λησμονιά μας
μια τ' αθάνατο νερό και μια της αρνησιάς μας.

Του θάνατου το σώμα, δικό σου κορμί και σώμα,
στο χέρι μου αποκοιμιέται στο μέσα του αγκώνα.
Κι όπως φιλώ στο στόμα σου τις λέξεις που ανασαίνεις
νεκροφιλιέται ο θάνατος, πεθαίνει όσο πεθαίνεις.

Του θάνατου το ιερό και όσιο που ανθίζει,
που βγάνει βλέφαρο, μαλλιά και δέρμα που ξανθίζει,
πιάνεται από προσευχή κι από ήλιο που ανατέλλει
από τα στήθη σου σιμά κι από των χειλιών το μέλι.

Κι αν του θάνατου τραγουδούν τα σώματα που πέφτουν,
υπάρχουνε κι άλλα σώματα που σιωπηρά ξεφεύγουν,
σαν τα κοιτά ο θάνατος που τα τραβά απ' τον Άδη,
στερνή ματιά γίνεται αυτή κι αυτά γυρνούν στα βάθη.