Νύχτα εραστών

Picasso

Η νύχτα
δεν νυχτώνει στην ίδια πόλη -όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι- ποτέ ολάκερη.
Με νύχια και με δόντια, με το μικρό δαχτυλάκι της κρατιέται
από τα πλεγμένα χέρια δύο εραστών.
Αν δεν χωριστούν κι οι τελευταίοι εραστές της πόλης,
στην πόλη δεν νυχτώνει.
Μένει μια ελάχιστη λιακάδα,
η νύχτα κρατάει την ανάσα της, σαν να ρουφάει την κοιλιά της,
να μη φρακάρει στο στενό της μαύρο φόρεμα,
ν' αφήνει λίγο αεράκι της ημέρας να περνάει και ν' ακουμπά το δέρμα της,
το δέρμα της πόλης.
Η νύχτα,
επίσης,
δε φεύγει αν δεν χωρίσουν κι οι τελευταίοι ερωμένοι,
αν δεν χωριστούν καθένας κρατώντας ένα σπασμένο δάχτυλο
στη χούφτα του
ή ένα κομμένο νύχι με τα δόντια να το παίζει ο άλλος στο στόμα του
σαν καραμέλα.
Η νύχτα λένε κρύβει,
μα εκείνη κρύβεται,
λένε μετρά,
μα για εκείνη μετρούν
και για εκείνη φυλάνε,
φτου ξελευθερία κι όποιος είναι παντού,
καίγεται
κι η νύχτα καίγεται
στα τσιγάρα που σου πάνε.
Κι αυτό που έχω στα χέρια, δεν ξέρω,
είναι για σένα ή από σένα;