χρόνοσ.φιλί.

Η νύχτα από την πολλή της επανάληψη αυτοματοποιείται
κι έτσι με λιγότερα
γνωστικά και γνωσιακά και συναισθηματικά και ενσυναισθητικά και συγκινησιακά, ηθικά, φανταστιακά και μνημονικά έξοδα
γίνονται τα νανουρίσματα ή τα όνειρα ή ο κρεμός.

Σε κάθε επανάληψη
όλο και λιγότερα τα απαραίτητα υλικά
που να θυμίζουν και να νομιμοποιούν, θεσμίζουν, θεσπίζουν την νύχτα
-πια
αρ-
κεί
η ελάχιστη αφορμή για να είναι και να υπάρξει.

Και κάπως έτσι η νύχτα έπεσε.
Χτύπησε στο γόνατο.
Μάτωσε.
Δεν έκλαψε.
Έγινε κοτζάμ άντρας
και όρισε τη βαρύτητα, την ενήλικη:
μέσα της τα εγγύτερα επιβραδύνονται, σχεδόν ακινητοποιούντα.
Ο χρόνος μέσα στην νύχτα δεν περνά σχεδόν ποτέ
κι η μέρα η επόμενη δεν έρχεται.

Να, όμως, που πάντα υπάρχουν τα δέκα λεπτά ιδιοφυΐας:
συλλαμβάνεις μιαν υπέροχη ιδέα ωμή κι ενίοτε φευγαλέα
κι ώσπου να βρεις πώς να τη μεταδώσεις
ή να την πράξεις,
ο χρόνος κατρακυλά,
σπάει την νύχτα,
όπως ένα πουλάκι το τσόφλι του αυγού.

Μετά τα δέκα λεπτά ιδιοφυΐας είναι πάλι όλα ανόητα και χαζά
κι ανέμπνευστα και χωρίς ίχνος καινοτομίας και προόδου. Ό,τι
συνέλαβες ήταν ακόμη μια πράξη
χρονική.

Ο χρόνος είναι ό,τι κρατάμε στα χέρια μας
και φτάνουμε στα πόδια των αγαπημένων μας
μ' άδεια χέρια.
Αυτό που πράξαμε είναι χρόνος μόνο
κι όχι ύλη
και απάνω σε δυο χείλη
χρόνος γίναμε κι εμείς.