Στιγμή

- Δε μιλάμε πια, όπως παλιά.
- Σωστά.
- Βαρέθηκες;
- Δεν νομίζω.
- Είσαι θλιμμένη.
- Μπορεί.
- Έγινε κάτι;
- Κι αν σου πω ναι, θα φύγει, λες, αυτή η θλίψη;
- Ίσως στριμωχτεί με λίγη χαρά μαζί.
- Ήδη νιώθω στενόχωρα.
- Θες να σ' αφήσω μόνη;
- Κι αν σου πω ναι, θα φύγει, λες, αυτή η στενοχώρια;
- Θες να γράψουμε κάτι μαζί;
- Μα ποτέ παλιότερα δεν το είχαμε κάνει αυτό.
- Γι' αυτό.
- Λες να βοηθήσει;
- Δεν επιζητώ να σε βοηθήσω. Θα έρθουν πράματα που θα σε βοηθήσουν εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς καν να το καταλάβεις. Εμένα θέλω να με περιμένεις και να καταλαβαίνεις, ότι είμαι εδώ.
- Δηλαδή;
- Τίποτα. Λοιπόν; Γράφουμε;
- Προτιμώ να πάω σπίτι.
- Να σταματήσουμε για ένα παγωτό; Και μετά θα σ' αφήσω να συνεχίσεις μόνη σου. Ε;
- Έστω.
- Χαίρομαι. Γρανίτα λεμόνι εγώ. Εσύ; Εσύ;
- Σ' ευχαριστώ.
- (χαμογελά)
- Ειλικρινά σ' ευχαριστώ. (σηκώνεται στις μύτες των ποδιών και το δίνει ένα φιλί. Ένας φωτογράφος τους απαθανάτισε εκείνη τη στιγμή.) Πάμε τώρα. Και μετά θα συνεχίσω μόνη.