Τε και αυτός που έχει την τελευταία λέξη / κι αυτός που έχει εύκαιρη τη δικαιολογία / & αυτός που ψιθυρίζει κι επιβάλλεται / + αυτός που ουρλιάζει και μέσα στο πλήθος χάνεται / και αυτός που νίπτει τας χείρας του / κι αυτός που αλλάζει την δικαιολογία, όταν τα βρει σκούρα / γιατί αίτιο κι αιτιατό δεν υπάρχουν / κι αυτός που ψιθυρίζει έναν στίχο στο δρόμο για το σπίτι / και στο σπίτι το έχει ήδη ξεχάσει / και δεν θα μάθει κανείς ποτέ τον στίχο που θα μπορούσε να ταυτιστεί / & που θα χάραζε τον κόσμο σαν αστραπή / και σαν ηλιοβασίλεμα / + σαν γρήγορο αυτοκίνητο με τέρμα τη μουσική / σαν τη στιγμή που σπάζει το φράγμα του ήχου / κι αυτός ο στίχος που είναι η τομή τεκτονικών πλακών / και ανθρώπων / κι η σχισμή / + το κενό ανάμεσα σε δύο γαλαξίες και δύο κύτταρα ζωικά / κι αυτός που ουρλιάζει ένα σύνθημα και μια καταδίκη / κι έχει προ πολλού πνίγει σε μια θάλασσα τρικυμιώδη και αναθεματίζει όλους, όσοι τολμούν τη διέλευση / και αυτός που απαγορεύει / κι αυτός που δεν επιτρέπει / και που είναι άλλο / αυτός που ψιθυρίζει και τον παίρνει ο άνεμος / κι αυτός που ουρλιάζει και τον παίρνει η θάλασσα / & που όλοι αυτοί / συναντιούνται καθώς η ιστορία του ανθρώπου συμπυκνώνεται / και τα λόγια μπαίνουν σε άλλο κουτί / όπως στο μοντάρισμα / και τα λόγια μπορεί να μπουν σε άλλα στόματα και τα φιλιά / να δοθούν σε άλλα στόματα / από τα αρχικά / σαν μεταγλωττίσεις / και οι ιθακες γενικά να είναι άλλες / κι αυτός που έχει τη τελευταία λέξη παίρνει τον ρόλο του θανάτου / και ας μην είναι καν θάνατος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου