Πεισίστρατος

Σου μιλώ και σου ψιθυρίζω Έχουν

νόημα το θρόϊσμα της γλώσσας μου και το πέρασμα των μελτεμιών

απ' τους συμπληγάδες οδόντες μου Στο οδόντα αντί οδόντος του φιλιού μας Στο

τσακμάκι και στον σπινθήρα σαν δυο πέτρες που αναβιώνουν την πρώτη

σπίθα της πρώτης φωτιάς που άναψε ο άνθρωπος στον κόσμο

Την προφορικότητα των λόγων μου για σένα που δε σου είμαι

και για το φαΐ που δεν γεμίζει το στόμα μου Τις προφορικές μου αφηγήσεις

κάποιος Πεισίστρατος θα τις καταγράψει στίχο στίχο Στήθος στήθος συνυπάρχουμε

Κάνω να μπω στα παπούτσια σου Να έρθω στη θέση σου Κι όλο το βλέμμα μου απλώς

ρίχνεται στα παπούτσια σου σαν βλέμμα ντροπής

που είμαι γυμνός Και

φτάνω το φιλί από τα πόδια ως ως τα χείλη σου κι αυτό

γλιστράει πάλι πίσω

στα παπούτσια σου Μια ξεροκέφαλη ικεσία Και στο κρεβάτι περιμένω τελευταία στιγμή

το κριάρι ή το ελάφι να σ' αντικαθιστούν Σ' έναν χρόνο που δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς

σ' έχω ήδη φιλήσει Κοινός πρόγονος απ' όπου κατάγεται η Τροφός κι ο Έρωτας Όπως ακριβώς

ο άνθρωπος Σου μιλώ Κι ακούς Μ' ακούς κι ακόμη κι αν δε μιλώ Κοινός πρόγονος της παρουσίας μου κι απουσίας μου ας εντοπιστεί

και φιλιόμαστε

από φιλί

όσο φιλί

για το φιλί

ως το φιλί

φιλί