Διττό ποίημα

©Hopper

Ψίχουλο ψίχουλο μαζεύω την ιστορία

κι από το χέρι το απλωμένο πιαστήκαμε

τις στιγμές τη σάρκα σου σκορπισμένη από τα χάδια

κι απ' τα μαλλιά μας τα ίδια και από την ποίηση επίσης

Το ότι είσαι σε κάθε πέτρα που σηκώνω μάλλον θα σχετίζεται με

αλλά κι από ένα ριγμένο κούτσουρο που επέπλεε Στράφι

Κάποιο πέρασμά σου από εκεί στιγμές προτού περάσω από κει και τη σηκώσω

στη θέα της θάλασσας ταξίδι αλμύρα και πνιγμός 

Ψίχουλο ψίχουλο σαν πεινασμένο πουλί μικρό προμήνυμα άνοιξης

και στη θέα μιας λεμονιάς τίποτε δεν προμηνύει το ξινό Στη θέα σου τίποτε δεν

Στη βορά μεγαλύτερων πτηνών Έτσι που κάθε χαρμόσυνο σύμβολο ή

προμηνύεται Κι από το χέρι σου πιάστηκα κι από τα μαλλιά σου και ό,τι κομμάτι σου έλειπε το επιχρύσωνα σαν αρχαία γιαπωνέζικη τέχνη Στράφι. 

μήνυμα είναι αδύναμο στον κόσμο των αρπακτικών

Στη θέα σου τίποτε δεν προμηνύει τον έρωτά μου

Το ότι είσαι ήλιος κάτω από την κάθε πέτρα

Γεμίζουμε τον πόνο με σενάρια σε ό,τι κομμάτι λείπει σαν σε αρχαία γιαπωνέζικη τέχνη Και

που σηκώνω άσπρη πέτρα ξέξασπρη μάλλον θα σχετίζεται

από όπου πιαστήκαμε αφήσαμε να σωθεί είτε ένα χέρι είτε μισός κορμός μικρά κομμάτια

με κάποια κρυψώνα σου που έκανε κάθε τι που μοιάζει με αυτή να επιχρυσωθεί όσο σώμα λείπει.

Κι ό,τι κράτησα από σένα ήταν ο παράμεσός σου

η αιώνια κατοικία σου.

Ψίχουλο ψίχουλο

κι από κει να σε ανασυνθέτω να σε θυμάμαι να σε φαντάζομαι

πέτρα στην πέτρα σε μαζεύω

Σα σαλιγκάρι άφησες τα σάλια σου στο πέρασμά σου